Vliegen, zandvlooien en muggen

Met een huurauto rijden we naar het noordelijkste puntje van Borneo. Crossen kan niet, er zit een sticker op de auto dat je niet harder mag dan 90. Doe je dat toch dan stopt de motor en sta je drie uur stil. De hele weg probeert Pieter stiekem of het echt waar is en probeer ik hem daarvan te weerhouden.
De "tip of Borneo" heeft nauwelijks toerisme maar er zijn een paar plekken aan het strand. Wij slapen bij Tommy's, de uberhippe backpackerhangout. Het ontbijt bestaat uit boterhammen met jam (uit een tupperwaredoos) en cornflakes met sojamelk. We eten bij de buren waar de Engelse Howard met zijn lokale Rungus-vrouw een nog soberdere tent runt met smakeloos Engels eten en smakeloos Maleisisch eten. Het is er wel heel gezellig en zit er vol met Britse jongeren die op Real Adventure zijn (dat staat in elk geval op hun t-shirt).
De tip of Borneo is vooral heel wit en heel breed strand met azuurblauw water en golven. Picture perfect. Wat je niet ziet op de foto is dat we constant belaagd worden door vliegen, door zandvlooien en muggen. Ik word er letterlijk en figuurlijk een beetje ziek van.
Wifi en booking.com bieden uitkomst. We verkassen naar Shangri-La in Tuaran. Daar hebben ze een strandaanharkteam en spuiten ze alle ongedierte dood. Bij het ontbijt serveren ze asperges met gepocheerde eitjes en prosecco, dat werk. Jikke bekijkt de zonsondergang vanuit het megabad op het balkon. Wij voelen ons thuis, met het bekende gemopper van Pieter op de achtergrond. Morgen echt naar huis - we moeten Ties ontbijt op bed brengen voor zijn 21e verjaardag.