Gered door zeven militairen

We zaten al drie dagen in Prachuap Khiri Khan, een rustig dorp aan een lange baai waar bootjes dobberen. We vermaakten ons prima met niks bijzonders: zwemmen in de mooie baai op militair terrein (wel verplicht een helm op), de Nederlandse vakantiefoto's bekijken van de mevrouw van het koffietentje, de markt bij de grens met Myanmar en de monnik die onder een overhangende steen woonde en trapjes had gemaakt van badkamertegeltjes.
Op de laatste ochtend wilde Pieter toch nog de enige toeristische attractie bezoeken: een tempel op een berg aan de noordkant van de baai. Daarvoor moest je eerst 396 treden beklimmen. De trappen werden bevolkt door een grote troep wilde apen. Ze deden nogal agressief tegen elkaar dus Jikke en ik klampten ons wel wat zenuwachtig vast aan Pieter. De tempel had ook meerdere niveaus dus ook die laatste trappen klommen we nog op. Op elk niveau stonden militairen met 
mitrailleurs. We stonden net het uitzicht te bekijken toen de een na de andere militair zenuwachtig naar ons plateau kwam, belaagd door apen. Met zijn zevenen stonden ze bij het einde van de hoogste trap, de enige toe- en uitgang. Alle apen waren van de trappen naar de tempel geklommen en kwamen steeds dichterbij. De militairen sloegen met stokken op de laatste trap en probeerden ze terug te jagen. De apen verzamelden zich bij de laatste trap en stonden te krijsen en te blazen. De militairen werden duidelijk bang en waren druk met hun walkietalkies in de weer. Zenuwachtig sloegen ze steeds met stokken op de trap en schreeuwden ze terug. Eerst was dat nog grappig. Maar niet meer toen de apen gingen aanvallen en en masse de trap opkwamen.  Iedereen schrok enorm. Jikke zat zo ongeveer boven op een militair die ze als haar persoonlijke redder had aangewezen. De militairen omsingelden  ons en tussen hen ingeklemd renden we naar beneden. De achtersten hielden hun mitrailleurs op de apen gericht en bleven met stokken slaan, want de apen achtervolgden ons nog steeds, tot de tussentempel halverwege. Daarna bleven ze gelukkig achter. 
Terug in het hotel zei Jikke, nog steeds bibberend, dat dit haar eerste bijna-doodervaring was. Elske, die er niet bij was, informeerde naar de tempel. Die was aan onze aandacht ontsnapt.