Niet surfen op Rote Island

Terwijl Jikke en Merav naar Bali gingen wilden wij iets anders. Rote island moest het worden, het meest zuidelijke eiland van Indonesie, nog maar 500 km van Australië. Er wonen maar 100.000 mensen, er zijn een paar dorpen en een paar surfresorts.
De reis is het doel he, niet de bestemming... We moesten eerst vliegen naar Kupang, West Timor. Tot Pieters grote plezier (niet mijn idee) sliepen we daar nog goedkoper dan jikke en Merav in hun 8 euro-hostel. De volgende ochtend vroeg in een taxi met stampende discobeat naar de haven. De ferry vaart 1x per dag, als de wind minder dan 30 mijl per uur is. Het laatste stuk is anders te gevaarlijk. Na aankomst nog een uur in de auto, naar het zuidelijkste puntje, Nemberala. Daar zit ons kamp, Anugerah. Op rote island komen qua toeristen alleen een paar Australische surfdudes, want er zijn fantastische metershoge golven die zelfs namen hebben als Mountain, Bombie en Peak.
Wij krijgen een heel basic bamboe hutje met badkamer buiten. Daar staat een bak water om de wc en jezelf mee te spoelen. Er hangt een typische opkampsfeer; we eten met zijn allen aan grote tafels en vertellen mooie verhalen. Bier en muziek erbij. Alle Australische surfdudes zien er stoer uit, met tato en zonnebril en dat eigen bord onder hun arm. Wat het sprookje wel verstoort is dat zeker de helft 50+ is en nog steeds als surfdude door het leven gaat. Hebben de jongeren nog een mooi hippiemeisje, de ouderen hebben vrolijke vrouwen die te veel cocktails drinken in de bar van het resort verderop.
De plek is prachtig, aan een strand, om te huilen zo mooi. Ver weg zie je gigantische golven breken, langs het zand allemaal palmen en hier en daar een bootje. In de branding scharrelt een hangbuikzwijntje.
's Avonds is het een bedrijvigheid van belang. Als de zee zich terugtrekt blijkt dat de bewoners met paaltjes een soort volkstuinen hebben gecreëerd. Ze verzamelen en kweken ieder op hun eigen stukje zeewier. Dat verkopen ze aan l'Oreal en farmaceuten, voor in de potjes gezichtscrème.
De surfdudes en wij verzamelen ook op het strand, en kijken naar de zonsondergang, met een koude Bintang. Zo kom je de dag wel door, zelfs als je niet surft.