Cliff jump

Inmiddels zijn we op Lembongan, een eiland voor de kust van Bali. Jikke is ziek van teveel zon, vier uur boven op het dek van de fastboat (in plaats van de beloofde anderhalf). Met Merav gaan we op de scoot op ontdekkingstocht. Over een gele magere brug kun je naar het volgende eiland. Ik weet niet wat enger is: de smalle rammelende plankjes of de ontbrekende plankjes. Over paadjes en stenen gaan we off the road langs de kust. Aan de overkant van een baai zien we een hoge klif waar een paar waaghalzen afspringen, in de blue lagoon. Onderin kolkt de zee. Om er uit te komen zwemmen ze met veel moeite op een golf naar de kant, klemmen zich vast aan de rotsen en proberen omhoog te klimmen. Na een paar meter kunnen ze via een plateau verder omhoog. Als ze pech hebben slaat een hoge golf ze er weer af en begint het opnieuw. Bloedstollend.
Een beetje Rotteveel wil op vakantie van een rots springen, dus de volgende dag wil Pieter ook naar die klif. Twijfelend staat hij op het dertien meter punt. Wel of niet? Wat doen we als het mis gaat daar beneden? Je kunt nergens heen zwemmen, overal zijn hoge rotsen en hoge golven. Dan komen er een paar surfdudes kijken. Zij twijfelen ook. En ja, hoe gaat dat. Pieter trekt zijn shirt uit, kijkt nog eens over de rand en springt. Seconden later horen we een harde plons. Minuten later is hij weer omhoog geklommen. Bam! Pieter is blij, wij zijn opgelucht. Het enige wat hier mist is Ties. Die had niet eens getwijfeld.